Bu gün də düşünürəm ki, niyə o almanlar məni villada gözləməyib Turində axtarmağa adam göndəriblər? Onların uğursuzluğuna görə mən hələ də azadam və buradayam. Niyə mən xilas olmalıydım, Gallo, Tono və ya Keyt yox, bilmirəm. Bəlkə başqaları üçün əziyyət çəkməli olduğum üçün? Çünki mən ən yararsızam və heç nəyə, hətta cəzaya belə layiq deyiləm? Mən o vaxt kilsəyə getdiyim üçün? Təhlükə təcrübəsi hər gün daha çox qorxaqlar yaradır. İnsanı axmaq edir. Yaşamaq həddinə ancaq təsadüfən gəlib çatmışam ki, məndən çox yaxşı kişilər ölüb, xoşum gəlmir, azdır. Vaxtı-vaxtında lazımsız radioya qulaq asıb pəncərədən boş üzüm bağlarına baxandan sonra düşünürəm ki, təsadüfən yaşamaq yaşamaq deyil, görəsən doğrudanmı qaçıb qurtarmışam?
Bütün lüks pulludur. Hər şey lüksdür; dünyada olmaqdan başlayaraq.
Gəncliyimin sonunu xəbər verən əlamətlər arasında ən önəmlisi ədəbiyyata böyük marağımın olmamasıdır. Artıq, hər şeyə rəğmən, bir vaxtlar eşitdiyim ruhani həqiqətləri tapmaq ümidi ilə kitablar açmıram. Oxuyuram, getdikcə daha çox oxuya bilmək istəyirəm, amma bir vaxtlar olduğu kimi, kitablarda tapdığım müxtəlif təcrübələri nə həvəslə qarşılayıram, nə də onları parlaq, poetika qədər rasional səs-küyə çevirmirəm. Turin küçələrində gəzərkən də eyni şey olur. Mən artıq bu yerləri yaratmaq səylərini sürətləndirən romantik, simvolik güc mənbəyi kimi görmürəm. Hər dəfə "bu, əvvəlcədən hazırlanmışdır" demək istəyirəm. Sevdiklərimi, vəsvəsələrimi, yorğunluğumu, istirahətimi hərtərəfli nəzərdən keçirəndə, açığı, daha həyata yeni kəşflər gətirəcək bir sahə kimi baxmıram, poeziya bu baxımdan məni daha az maraqlandırır.
İnsan əziyyət çəkəndə , çevrədən kənarda xoşbəxtliyin olduğunu düşünür ; əziyyət çəkməyəndə xoşbəxtliyin olmadığını bilir və buna görə də əziyyət çəkmədiyi üçün əziyyət çəkir.
İnsanın uşaqlığı, dərdini söyləməklə ona çarə tapmağın eyni şey olmadığını anlayanda bitər.
Yayda günəşdən, parlaq işıqdan, coşqun təbiətdən daha çox ölüm iyi verən heç nə yoxdur. Havanın iyini hiss edirsən, meşələri hiss edirsən və bitkilərin və heyvanların səninlə maraqlanmadığını başa düşürsən. Hər şey öz-özlüyündə yaşayır və məskunlaşır. Təbiət ölümdür.
Yunan mifi öyrədir ki, insan həmişə özünün bir hissəsinə, məğlub olana, Zevs Tayfona, Apollon isə Pitona qarşı mübarizə aparır. Əksinə, insanın mübarizə apardığı şey həmişə özünün bir parçasıdır, qədim mənlikdir. Hər şeydən əvvəl bir şey olmamaq, özümüzü azad etmək üçün mübarizə aparırıq. Kimin böyük nifrəti yoxdursa, döyüşməz.
