Elm o zaman mümkün olur ki, dəyişənlər az olsun və sadalana bilsin; onların birləşmələri fərqli və aydın olduqda. Biz elmin vəziyyətinə meyil edirik və buna can atırıq. Rəssam öz düsturlarını işləyir; elmin marağı elm yaratmaq sənətindədir.
Elm sadəcə olaraq həmişə uğurlu olan bütün reseptlərin məcmusudur. Qalan hər şey ədəbiyyatdır.
İki insan qəzəblə ayrılırsa, bu, onların münasibətlərinin çox yaxın olması deməkdir.
İki mümkün sözdən həmişə daha sadəsini seçin.
İncəsənətin obyekti, onun sünilik prinsipi məhz ideal vəziyyət təəssüratı yaratmaqdır ki, ona çatan insan heç bir səy və tərəddüd etmədən öz yaradıcılığının möhtəşəm və ecazkar nizamlı ifadəsini kortəbii şəkildə yarada bilər.
İnsan düşüncələrindən qat-qat mürəkkəbdir.
İstənilən mübahisədə biz öz nöqteyi-nəzərimizi deyil, Mənliyimizi müdafiə edirik.
Məhəbbətin ruhu aşiqlərin yenilməz fərqliliyidir, incə mətləbi isə onların arzularının eyniliyidir.
Möcüzələr Allahın insan ağlına hörmətsizliyinə şahidlik edir.
Müharibə bir-birinə tamamilə yad olan insanların bir-birini çox yaxşı tanıyan, lakin bir-birini öldürməyən digər insanların izzəti və yaxşılığı üçün bir-birlərini öldürmələri deməkdir.
Musiqiçi üçün yaradıcılığa başlamazdan əvvəl hər şey hazırdır ki, onun yaradıcılıq ruhunun fəaliyyəti ilk andan heç bir səhv ehtimalı olmadan uyğun məsələ və vasitə tapsın. O, bu məsələni etmək məcburiyyətində qalmayacaq və hər hansı bir dəyişikliyə tabe olacaq. Ona yalnız aydın şəkildə müəyyən edilmiş və hazır olan elementləri yığmaq lazımdır. Amma şair nə qədər fərqli vəziyyətdədir! Onun qarşısında adi dil, onun məqsədinə uyğun olmayan, onun üçün yaradılmayan bu vasitələrin məcmusudur. Onun üçün bu vasitələrin əlaqəsini müəyyən edən həkimlər yox idi; tərəzi qurucuları olmamışdır; nə diapazon, nə metronom, nə də bu cür dəqiqlik. Onun lüğətin və qrammatikanın qaba alətindən başqa heç nəsi yoxdur. Üstəlik, o, musiqiçinin öz iradəsinə uyğun olaraq əydiyi, üstəlik, gözlənti və diqqətin mükəmməl orqanı olan eşitmə kimi xüsusi və bənzərsiz bir duyğuya deyil; daha çox ümumi və səpələnmiş bir gözləntiyə doğru gedir və o, bunu ardıcıl olmayan stimulların çox qəribə qarışığı olan bir dil vasitəsilə edir.
Poeziya, sadəcə olaraq, aktiv prinsipinin mahiyyətinə endirilmiş ədəbiyyatdır. O, hər cür bütlərdən, realistik illüziyalardan, "həqiqət" dili ilə "yaradılış" dili arasında mümkün olan hər hansı münasiblikdən təmizlənir.
